KRONIKA KONIKA

  Pojęcie kobiecości należy niewątpliwie do pojęć abstrakcyjnych, bo z jednej strony obejmuje cechy charakteru przypisywane zwyczajowo kobiecie, czyli jej aparycję, zachowania i zainteresowania, z drugiej zaś strony pojęcie kobiecości próbuje w jednej formule zamknąć różne typy kobiecości ukształtowane przez kulturę czy środowisko.  Evgeniy Monahov, Modea, 120 x 95 cm, oil in canvas, źródło:www.evgeniymonahov.com Dziś, w ogóle trudno mówić o kobiecości jako takiej, bo wykracza ona dalece poza rolę matki, opiekunki, czy tej, która ma strzec domowego ogniska, bo spotykamy przecież kobiety niezależne, silne, ambitne czy samotne. A może z definiowaniem kobiecości jest tak, jak w tekście Andrzeja Mogielnickiego   z płyty Budki Suflera „Za ostatni grosz”, gdzie w piosence „Rok dwóch żywiołów”, wokalista Budki Suflera Romuald Czystaw śpiewa o złożoności charakteru kobiety: Ogień i woda, woda i ogień, Cztery pory roku, anioł i bies Wszystko to w jednej tylko osobie, Niepojętym trafem m

  Na różnego rodzaju spotkaniach towarzyskich zadaję często pytanie o ranking najgorszych zawodów na świecie. Jest to o tyle ciekawe poznawczo, że nie uzyskuje się jednoznacznej odpowiedzi. I tak wśród zawodów, które nie chcieliby wykonywać moi znajomi, jest zawód akwizytora, chirurga dziecięcego, psychiatry dziecięcego, palacza odpadów medycznych czy koronera.  Daniel Sprick, Untitled, Oil on board, źródło: www.facebook.com/daniel.sprick/ Tego rodzaju pytanie prowokuje też ciekawe dyskusje na temat cech osobowości, które predysponują nas do określonych zawodów. Oczywiście, w najbardziej komfortowej sytuacji znajdują się ci, którzy zainteresowania zawodowe łączą z przyjemnością, z hobby. Jasną rzeczą jest to, że jest to wyjątkowo rzadka przypadłość ale faktem jest to, że istnieje grupa osób, których nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, by pracowali w innym zawodzie.  Daniel Sprick, Katie with Lulu, Oil on board, 2014, 20 × 16 in, 50.8 × 40.6 cm źródło: www.facebook.com/daniel.sprick/

  Wśród wielu fobii, które uprzykrzają nam życie istnieje nyktofobia, czyli strach przed ciemnością. Nie jest ona groźna, gdyż zwyczajowo klasyfikowana jest jako przemijający element dzieciństwa. Jednak pomimo tego, że nyktofobia przechodzi z wiekiem, to gdzieś w zakamarkach naszej świadomości pozostaje lekki strach przed nocą i ciemnością. Z tego też powodu zapalamy w ciemnych pomieszczeniach lampki, nie lubimy, gdy podczas snu panują zupełne ciemności. W ten sposób oswajamy strach przed całkowitym mrokiem.  Casey Baugh, Untitled, oil on panel, źródło: https://caseybaugh.com Być może ten lęk wziął się z tego, że to ewolucja wyposażyła nas w ten strach, bo w ciemności nie widać zagrożenia, nie mamy orientacji skąd może przyjść na nas atak. Tak więc, w mniejszym lub większym stopniu, mamy w sobie strach przed nocą, w której kryje się nieznane. Dzisiejsza wiedza z zakresu neurologii pozwala nam lepiej zrozumieć ten mechanizm, bo ponad wszelką wątpliwość wiemy, że natężenie światła docier

  Nie jest tajemnicą, że język polski sytuowany jest w dziesiątce najtrudniejszych języków świata. Językoznawcy twierdzą, że nasz ojczysty język liczy ponad milion słów. W rzeczywistości tego rodzaju kryteria obliczeniowe są bardzo nieprecyzyjne, bo na co dzień statystyczny Polak używa zaledwie paru tysięcy słów, ponadto, jak zaliczyć do polszczyzny wyrazy, które nie są już stosowane, jak choćby balwierz, felczer, alkierz czy aprensja?  Marcin Sacha, Kreacje - kolor,10244, technika fotomontażu, źródło: marcinsacha.arte.usermd.net Do tego dochodzą naleciałości z innych języków, jak choćby celebryta czy brunch. Pozostawiając na marginesie te liczbowe spory, warto pamiętać, że język, którym operujemy na co dzień, jest giętki i poddaje się unifikacji, dlatego też nie ma większego sensu siłowo rugować z niego pojęć powszechnie dziś używanych. Mało kto już pamięta, że w latach pięćdziesiątych XX wieku, na zlecenie władz komunistycznych, powołano centralną komisję dbałości o język ojczysty. C

  Jeżeli mielibyśmy szukać najbardziej znanej pracy Leonardo da Vinci, to niewątpliwie wskazalibyśmy na jego rysunek zatytułowany „Człowiek Witruwiański”. Ten rysunek wykonany ołówkiem i atramentem na papierze, przedstawia figurę nagiego mężczyzny w dwu nałożonych na siebie pozycjach, stojącego w naturalnej postawie i rozstawiającego ręce i nogi w taki sposób, by dotknąć obwodu koła i górnych krawędzi kwadratu. Wkomponowanie człowieka w okrąg i kwadrat miało być hołdem złożonym zwolennikom i wyznawcom filozofii Pitagorasa, który uznawał, że otaczający nas świat jest zapisany w języku matematyki.  Sergio Cerchi, Sorelle - olio su tela, cm 100x100, źródło: www.sergiocerchi.it Dlatego też proporcje dorosłego człowieka oparte są na modułach matematycznych, gdzie jego wysokość równa się długości jego rozstawionych ramion, zaś długość mierzona od nadgarstka do łokcia jest długością stopy człowieka, przy czym stopa to 1/7 wysokości człowieka itd. Z tego też powodu, uznano, że doskonałe propor