KRONIKA KONIKA

Wraz z rozwojem naszej cywilizacji pewne rzeczy odchodzą w zapomnienie. Gdy ktoś ma migrenę, nikomu z nas dziś nie przyjdzie do głowy, by zastosować flebotomię, czyli puszczanie krwi, a do wieku XIX był to powszechny zabieg medyczny w tego rodzaju przypadłościach. Tak samo, jak dziś żaden odpowiedzialny rodzic nie posadzi swego dziecka w samochodzie nie zapiąwszy mu uprzednio pasów, nie pamiętamy już tego, że w Polsce dopiero w 1983 nastał obowiązek zapinania pasów kierowcy, a dopiero osiem lat później, obowiązek zapinania wszystkich pasów, także tylnych. Dziś już też nie przewijamy taśm magnetofonowych ołówkiem, bo ich nie ma, nie uczymy się kaligrafii w szkole, bo rzadko piszemy ręcznie, nie stosujemy w stomatologii wypełnień amalgamatowych, bo szkodliwe, nie produkujemy katarynek, bo kto ich chce dzisiaj słuchać, odeszły też niemal całkowicie w zapomnienie takie techniki plastyczne jak cyjanotypia, algrafia, czy heliograwiura, jako zbyt czasochłonne i szkodliwe dla zdrowia. Dlatego

  Powody, by pisać pamiętnik lub dziennik mogą być różne. Od chęci dokumentowania własnego życia, oswajania lęków, usystematyzowania i uporządkowania własnych myśli, rozładowania stresu i napięcia wewnętrznego, wyrzucenia z siebie trudnych emocji, wyciszania się, po uzyskanie „osobistego raportu” z wydarzeń poszczególnych dni, bo pamięć nasza bywa zawodna. Ponadto pisząc dziennik nie zastanawiamy się wyłącznie nad tym, co zrobiliśmy, ale myślimy też o tym, dlaczego i w jaki sposób. Tak więc dziennik może być dobrą platformą do spotkania się z samym sobą.  Vincent Giarrano, Communique, 18x24, oil on panel, źródło: www.giarrano.com Niestety, współcześnie social media przejęły rolę „kolekcjonowania zdarzeń”, mocno banalizując tę tradycję zapisywania wspomnień. Dlatego też z ogromnym entuzjazmem przyjąłem malarstwo amerykańskiego malarza Vincenta Giarrano, bo jego obrazy pełnią wizualną formę dziennika z życia Nowego Jorku. Obrazy autorstwa Giarrano są malowane   w uniwersalnym języku mal

  Każdy z nas ma wewnętrzną potrzebę wyróżniania się. Gdy jest się młodym, najczęściej manifestuje się to w ubiorze, zabiegamy, by rzeczy które nosimy były naszą wizytówką, coś komunikowały innym. Kiedy rano stajemy przed garderobą i zadajemy sobie pytanie, co na siebie włożyć, to tak na prawdę nie pytamy wyłącznie o strój, ale o coś więcej: o nasz nastrój, o czekające nas w tym dniu spotkania. Co więcej, w zależności od tego, co na siebie włożymy modyfikujemy też nasze zachowanie, bo w garniturze czy w sukni wieczorowej nie wypada robić tego samego, kiedy na sobie mamy zwykły t-shirt. Ale chęć wyróżniania się nie ogranicza się wyłącznie do stroju, fryzury czy użytych perfum, to, na co zwracamy uwagę, to aparycja, ona decyduje o naszym stylu, dlatego też, czy to wybierając ubranie, czy kupując mieszkanie, samochód, jedzenie, czy słuchając muzyki niejednokrotnie mówimy: to nie w moim stylu.  Daniel Bilmes, Secret, 18x18, oil on panel, kolekcja prywatna, źródło: www.danielbilmes.com Ten

  Nieco zapomniany już dziś niemiecki filozof urodzony we Wrocławiu w 1874 roku Ernst Cassirer przekonywał w „Filozofii form symbolicznych”, że człowiek ze swej natury jest ciekawy otaczającego go świata, dlatego też stawia pytania. Kiedy chce na przykład dowiedzieć czegoś o stanie swojego zdrowia, pogody na piątek, czy tez działania radia, pytania te kieruje w stronę nauki, tam w zależności od stawianych pytań istnieje duża szansa, że znajdzie satysfakcjonujące go odpowiedzi. Ale w życiu istnieją też pytania dotyczące tego skąd przychodzę, jaki jest cel mojego życia, co to jest dobro, czy istnieje życie po śmierci.  Mark R. Pugh, The Hollyhock Thief ,(2020), part of the Flower Power, źródło: www.markrpugh.com Jeżeli pytający skieruje swą ciekawość w tym zakresie w stronę nauk realnych, najpewniej otrzyma odpowiedź, że na obecnym rozwoju nauki nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć definitywnie na żadne z postawionych pytań. W tej sytuacji, wedle Cassirera, pytający winien zwrócić się w st