KRONIKA KONIKA

Stanisław Wyspiański, Autoportret,  1894,  pastel. 56,5 x 45 cm.  Muzeum Narodowe w Warszawie Wydawałoby się, że na temat Stanisława Wyspiańskiego powiedziano już wszystko. Postać artysty zwanego czwartym wieszczem i najjaśniejszą gwiazdą Młodej Polski, wymyka się jednak ciągle schematom, uogólnieniom, czy interpretacjom. Bo geniusz Wyspiańskiego nie ograniczał się wyłącznie do plastyki, artysta był wizjonerem, literatem, malarzem, grafikiem ale także projektantem, poetą, reżyserem, introligatorem, dekoratorem wnętrz, stylistą. Niewątpliwie Wyspiański, wśród wielkich   postaci Młodej Polski, jak nikt inny, zasługuje na miano człowieka renesansu. Innymi słowy:   wszystko czego się dotknął, co poruszyła jego myśl, stawało się wielką sztuką. Stanisław Wyspiański, Śpiący Mietek, 1902, pastel, 47,5 x 62,5 cm, Muzeum Narodowe w Krakowie Już w czasach młodości Wyspiański przejawiał silne zainteresowanie sztuką, zarówno w sferze praktycznej jak i teoretycznej, dlatego też rozpoczął równole

Stanisław Szukalski na schodach przed wejściem do Art Institute w Chicago, 1920, org. fot. archiwum R. Romanowicza, skan. M. Pastwa. Współczesne badania z zakresu psychologii wskazują jednoznacznie, że u niektórych osobników we wzgórzu mózgu występuje mniej receptorów dopaminy. Wzgórze mózgu odpowiada przede wszystkim za materiał zmysłowy, który trafia do naszej świadomości, zaś dopamina w odpowiedniej ilości działa jak skuteczny filtr, odsiewający między innymi te informacje, które są dla nas zbędne. Niedobór dopaminy powoduje, że do kory mózgowej wpada silny strumień chaotycznych i nieposegregowanych informacji. Dopamina działa na dodatek jak chłodnica dla naszego mózgu, gdy jej brakuje, mózg potrafi się wtedy „przegrzać” od nadmiaru bodźców. W efekcie tego, niektórzy osobnicy z niedoborem dopaminy potrafią wykształcić ponadprzeciętne zdolności, głównie związane z postrzeganiem przestrzennym, reszcie zaś pozostaje obłęd. Biografia Stanisława Szukalskiego zdaje się być wypadkową tych