KRONIKA KONIKA

Każdy z nas nosi w sobie mniejszy lub większy lęk przed ciemnością i mrokiem. Doraźnie pomaga wtedy ucieczka przed ciemnością i szukanie jakichkolwiek źródeł światła, które zgaszą przerażający mrok. Mniej się wtedy boimy tego, co niewidoczne, co może kryć się w mroku i może być źródłem zagrożenia. Dlatego też światło, jako wyzwolenie łagodzące strach przed nieznanym, jest jak wybawienie, coś co daje nadzieję, uspokaja, bo światło to znak czyjejś obecności. Nie ma się co dziwić, że wielu artystów tak chętnie malowało i maluje nokturny, czyli sceny mocne.  Bo tego rodzaju obrazy uderzają wprost w struny emocji dając przepiękny akord, jakiś niewypowiedziany rodzaj tajemniczej nostalgii.  Richie Carter, SePréparer, oil on linen, 20x20, źródło: www.richiecarterfinearts.com Obserwując bacznie świat malarstwa pieczołowicie, chętnie i skrupulatnie poszukuję nokturnów, scen nocnych, gdzie mrok i światło dają wyjątkową symfonię, czasem bliższą muzyce niż dziełom plastycznym. I tak do mojej prywa

  Pewnie każdy z nas spotkał w swoim życiu osobę, z której emanował taki rodzaj smutku, który trudno opisać nawet słowami. Osoby te noszą w sobie smutek głównie z tego powodu, że przebywanie w towarzystwie, nawet tym najlepszym, szybko staje się dla nich nużące i wyczerpujące. Wtedy uciekają w głąb siebie, zamykają się na bodźce zewnętrzne i samotność staje się ich największym przyjacielem. Tego rodzaju samotność, nie mogąc przybrać żadnego towarzyskiego kształtu, osiada cicho na dnie ich serca i jak śnieg podczas bezwietrznej nocy, wycisza wszystkie dźwięki i oddala od świata zewnętrznego.  Yongjae Kim, Visitor I, 9 x 12 in, 2023, oil on panel, źródło: www.yongjaestudio.com Wtedy to, osoby noszące w sobie tę mroźną aurę pozostają sami ze sobą, niezależnie czy są w rodzinie, z przyjaciółmi, czy nawet w zgiełku wielkiej metropolii. Jednak tego rodzaju usposobienie domaga się zazwyczaj jakiegoś wentyla bezpieczeństwa, jakiego ujścia. Jedną z metod   radzenia sobie z tym stanem jest sztuk

  Wielki samotnik z Królewca Immanuel Kant analizując pojęcie sztuki, zwraca uwagę, że sztuka jest formą zadowolenia bez żadnej praktycznej korzyści, innymi słowy, jest działaniem zupełnie bezinteresownym. Filozof z Królewca tego rodzaju aktywność określa mianem swobodnej gry wyobraźni z intelektem. Ilekroć trafiam na obrazy klasyfikowane jako surrealistyczne, to definicja Immanuela Kanta zdaje się powracać jako precyzyjna i doskonale opisująca ten typ malarstwa. W pewnym sensie, została ona uzupełniona przez Salwadora Dalego w 1947 roku, we wstępie do książki jego autorstwa zatytułowanej „Pięćdziesiąt magicznych tajemnic”. Tam też artysta określa swoje malarstwo mianem metody spontanicznego poznania irracjonalnego, opartej na obserwacji krytycznej i systematycznej asocjacji i interpretacji zjawisk delirycznych. Innymi słowy, Salwador Dali widzi swoje malarstwo jako talię kart zebranych z obserwacji życia potocznego, które potem, w czasie malowania, może dowolnie tasować, zestawiając w