KRONIKA KONIKA

  „Przez rzadkie i wiekopomne zdarzenie ukrasił los życie moje; widziałem Tybet!”: pisał w XIV wieku włoski podróżnik franciszkanin Odoryk z Pordenone. Co prawda od tego czasu minęło prawie 1000 lat, jednak Tybet i jego stolica Lhasa leżą wciąż poza zasięgiem zdecydowanej większości turystów i są uważane za jeden z najbardziej odosobnionych regionów na ziemi. Nie ukrywam, że od dziecka marzyłem o tym, by spojrzeć na świat z jego dachu, odbyć podróż do Tybetu, tej najmniej zaludnionej części Chin i zmierzyć swój wzrok z Himalajami, z pasmem górskim stanowiącym nieprzebytą barierę dla reszty świata, spojrzeć na największy magazyn słodkiej wody pod Antarktydzie i Arktyce uwięziony w śniegu i lodzie. Z tego tez powodu, kiedy tylko widziałem zdjęcia, reportaże czy filmy dokumentalne z Tybetu mój świat zatrzymywał się i schodził na dalszy plan. Nie inaczej było, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z malarstwem Ai Xuana. Jego obrazy przedstawiające Tybetańczyków na tle rodzimych pejzaży podsy

  Podróże są tym o czym marzymy, bo podróż jest nie tylko wypoczynkiem i odskocznią od codzienności i monotonii, ale zmienia coś w nas samych, bo słusznie zakładamy, że podróże kształcą. Jak mawia chińskie porzekadło: ten, który powraca z podróży nie jest tym samym, który wyjechał. Jestem przekonany, że każdy z nas, w najgłębszych zakamarkach marzeń skrywa takie miejsce, które chciałby choć raz w życiu odwiedzić. Niektóre z tych miejsc już bezpowrotnie przepadły, jak choćby starożytne pomniki w Kotlinie Katmandu, zniszczone w wyniku silnego trzęsienia ziemi w Nepalu w 2015, czy śnieżne fiordy w Grenlandii, które w skutek ocieplenia klimatu tracą swe lodowe oblicze. Inne miejsca zabrał czas i przemijanie.  Peregrine Heathcote, Thunderball, Oil on canvas, źródło: www.peregrineheathcote.com Kiedy po raz pierwszy spotkałem się z malarstwem Peregrine’a Heatcote’a miałem wrażenie, że artysta zaprasza mnie właśnie w podróż do świata, który bezpowrotnie przeminął. To zaproszenie było nie lada

  O ile specjaliści są zgodni, że temperament człowieka jest mieszanką genów i wpływu wychowania, tak już co do ilościowego wpływu jednego bądź drugiego na osobowość, nie ma już zgody. W zasadzie od wielu lat trwa nieprzerwany spór o to, czy decydujący wpływ mają geny, czy może wychowanie i środowisko. Opis temperamentu człowieka ma też swoją historię, bo już w czasach antyku, kiedy formowały się zręby protonauki, opisywano typy osobowości, które w dużej mierze warunkowane były genetycznie.  Alex J. Venezia, Hauting, 16 x 22, oil on panel, private collection, źródło: /www.alexvenezia.com Na przykład Hipokrates przekonany był o tym, że wpływ na nasz temperament mają proporcje płynów, które w sobie nosimy: krwi, żółci, śluzu i tak zwanej czarnej żółci. Tak ujmowana fizjologia humoralna wskazywała, że nadmiar tzw. czarnej żółci sprawia, że stajemy się melancholikami, czyli osobami łagodnymi, nieporywczymi, refleksyjnymi, które raczej obserwują świat, niż starają się go zmieniać. Sądzono,

  Doświadczenia ostatnich lat wywołują wzmożoną dyskusję na temat różnego rodzaju zagrożeń, które czyhają na współczesnego człowieka. Ale w tej dyskusji pomija się często jedną z największych plag XXI wieku, którą jest samotność. Samotność zabija po cichu, jest niewidoczna i jest jak trucizna wprowadzona w układ krwionośny, wędruje potem wprost do serca.  Hideo Tanaka, Early Winter 2, Acrylic on canvas, 2019, źródło: www.facebook.com/Hideo-Tanaka-576406865851709 Towarzyszy jej paradoksalne przeświadczenie, że postęp technologiczny ułatwia kontakty z innymi, usuwa różnego rodzaju bariery, zarówno co do miejsca jak i czasu, bo przecież potrafimy się kontaktować między sobą przebywając nawet na odległych kontynentach i w innych strefach czasowych. Tymczasem, im więcej ludzi jest wokół nas, tym poczucie osamotnienia potrafi być bardziej dołujące.  Hideo Tanaka, Flower, Acrylic on canvas. 2015. 80 x 130 cm, źródło: www.facebook.com/Hideo-Tanaka-576406865851709 Zwłaszcza jest ono widoczne w