W katalogu silnych wzruszeń, szczególne miejsce mają wspomnienia z dzieciństwa, na przykład konkretnie sytuacje, kiedy to po latach natrafiamy na zabawki, które towarzyszyły nam w tym okresie. Kiedy już jesteśmy dorośli spoglądamy na nie niemal z nabożną czcią, sięgamy po nie delikatnie jak po relikwie, a wtedy w naszej pamięci uruchamiają się liczne wspomnienia, które rozpostarte są między nostalgią i żalem, że czas niewinnego dzieciństwa wraz z jego przedmiotami przeminął bezpowrotnie. Kiedy jako dorośli ponownie odkrywamy przedmioty z naszego muzeum dziecięcej wrażliwości i spoglądamy na nie z perspektywy czasu, to doznajemy dziwnej mieszanki nostalgii i żalu. Kiedy po latach odwiedziłem stary zniszczony i niezamieszkały już dom mojej babci, w szpargałach na zbutwiałej podłodze odnalazłem zabawki z czasów mojego dzieciństwa. W moim przypadku te porzucone zabawki przypominały mi z jednej strony kanikułę czasu dzieciństwa, z drugiej zaś, miałem wrażenie, że są to porzucone przedmiot