KRONIKA KONIKA

  Zuchwałość renesansowych artystów polegała między innymi na tym, że byli przekonani o sile oddziaływania swojej sztuki. Za pomocą perspektywy nie tylko ujarzmili chaotyczny świat zmysłowy, ale także potrafili go tak sprytnie implementować w kompozycję obrazu, że sprawiał on wrażenie trójwymiarowego. Podobno, gdy odsłonięto we Florencji fresk młodego Masaccia zatytułowany Trójca święta , obserwatorzy podchodzili do fresku i dotykali go rękoma z niedowierzaniem, jakby namacalnie chcieli przekonać się, czy da się w obraz wejść i zobaczyć go od środka. Następne pokolenia artystów stosowały już powszechnie obraz perspektywiczny, jak również zasadę światłocienia wzmacniającą siłę iluzji obrazu. Kolejne pokolenia artystów, ośmieleni tym wynalazkiem, zadali jeszcze bardziej zuchwałe pytanie: czy jeżeli tak sprytnie udało się na dwóch wymiarach ukazać trzeci wymiar czyli głębię, to czemu nie spróbować na statycznym obrazie ukazać iluzji ruchu?  Adrea Kowch, Memory Weaver, 30" x 24",

  Każdy z nas wie, jak ważna w życiu jest komunikacja niewerbalna. Z nią też wiążą się różnego rodzaju kłopoty, bo o ile potrafimy dość zręcznie schować się za parawanem wypowiadanych słów, tak już dużo trudniej ukryć nastrój czy emocje w gestach, mimice, czy nawet w sposobie poruszania się, postawie czy w spojrzeniu. Dlatego wtedy takie uczucia jak radość, smutek, wstręt, strach, zaskoczenie czy złość — czy tego chcemy, czy też nie — mówiąc kolokwialnie, wyłażą w kontaktach z innymi zawsze na pierwszy plan. Kiedy w rozmowie bezwiednie lekko przechylamy głowę to dajemy znać, że darzymy sympatią rozmówcę, jak do tego dodamy uśmiech, sygnalizujemy flirt lub uczucie. Zaś kiedy w czasie rozmowy patrzymy nerwowo na boki i unikamy wzroku rozmówcy, dajemy mimowolnie sygnał, że coś ukrywamy lub kłamiemy, zaś kiedy pojawia się uśmiech z zamkniętymi ustami sygnalizujemy uległość. I wcale nie pomaga to, że kiedy chcemy kontrolować mimikę i w geście kontroli, na przykład, zaciskamy nerwowo   usta,